ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਰਵਨਦੀਪ ਸਿੰਘ ਖੋਸਾ ਹੈ।

ਮੇਰਾ ਜਨਮ 28 ਮਈ 1996 ਨੂੰ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੀ ਤਹਿਸੀਲ ਤਲਵੰਡੀ ਭਾਈ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਪਰ ਪਿਆਰੇ ਪਿੰਡ ਚੰਦੜ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਪਿਤਾ ਸ੍ਰੀ ਬੱਗੜ ਸਿੰਘ ਜੀ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਸੁਰਿੰਦਰ ਕੌਰ ਜੀ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਜਨਮ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਮੁੱਢਲੀ ਸਿੱਖਿਆ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋਈ। 2014 ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਸਰਕਾਰੀ ਸੀਨੀਅਰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਮੁਦਕੀ (ਲੜਕੇ) ਤੋਂ 12ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਗਣਿਤ ਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਵਿਕਲਪਿਕ ਮਜ਼ਮੂਨਾਂ ਵਜੋਂ ਚੁਣ ਕੇ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ।

ਸਕੂਲ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕਲਾ ਲਈ ਇੱਕ ਖਾਸ ਰੁਝਾਨ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਡਰਾਇੰਗ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜਮਾਤੀਆਂ ਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਇੰਸ ਅਤੇ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਫਾਇਲਾਂ ਸ਼ੌਂਕ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਜ਼ਮਾਨਾ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਵੀ ਰੁਝਾਨ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ 2017 ਵਿੱਚ YRS Polytechnic College, ਮੋਗਾ ਤੋਂ ਆਟੋਮੋਬਾਇਲ ਇੰਜਨੀਅਰਿੰਗ ਦਾ ਡਿਪਲੋਮਾ ਕੀਤਾ।

ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਮੇਰੀਆਂ ਦੋ ਭੈਣਾਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਭਰਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਸੈਟਲ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ IELTS ਕਰਕੇ ਉਥੇ ਚਲਾ ਜਾਵਾਂ। ਡਿਪਲੋਮਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ‘ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰਤਾ’ ਲਈ ਮੈਂ ਫਰੀਦਕੋਟ ਵਿੱਚ ਮਹਿੰਦਰਾ ਅਤੇ ਮਾਰੂਤੀ ਦੀਆਂ ਏਜੰਸੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਲੱਭਿਆ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ ਜ਼ੀਰਾ ਮਾਰੂਤੀ ਸੁਜ਼ੁਕੀ ਦੀ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਵਿੱਚ ਅਕਤੂਬਰ ਮਹੀਨੇ ‘ਚ ਜੁਆਇਨ ਕਰ ਲਿਆ।

ਕਲਾਕਾਰੀ ਹਿਰਦੇ ਵਾਲਾ ਮੈਂ, ਪਾਨੇ-ਚਾਬੀਆਂ ਨਾਲ ਕਾਰਾਂ ਦੇ ਮਗਲੈਲ ਬਦਲਦਾ, ਮੂੰਹ-ਸਿਰ ਕਾਲਾ ਕਰਵਾਈ ਰੱਖਦਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸੋਚਦਾ — ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਫਸ ਗਿਆ? ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ 10 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਦਿਵਾਲੀ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਆ ਗਈ। ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਦੇ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਥੇ ਮੁੜ ਕਦੇ ਨਾ ਗਿਆ।

ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਡਿਗਰੀ ਕਰਾਈ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਲਾਲਾ ਲਾਜਪਤ ਰਾਏ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ ਇੰਜਨੀਅਰਿੰਗ ਐਂਡ ਟੈਕਨੋਲੋਜੀ, ਢੁੱਡੀਕੇ ਵਿੱਚ ਦਾਖ਼ਲਾ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਇੱਥੇ ਵੀ, ਕੇਵਲ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਹੀ ਕਲਾਸ ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਆਇਆ। ਭਰੀਆਂ ਫੀਸਾਂ ਛੱਡ ਕੇ ਘਰ ਆ ਗਿਆ।

ਇਸ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਕੈਨੇਡਾ ਤੋਂ ਆਇਆ Samsung S3 ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਆਇਆ ਤੇ Pixart ਰਾਹੀਂ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਫੋਟੋਗਰਾਫੀ ਦੀ ਚੰਗਿਆੜੀ ਲੱਗੀ। ਕੈਨੇਡਾ ਤੇ ਇੰਜਨੀਅਰਿੰਗ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਚੁੱਕੇ ਰਵਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰਦਿਆਂ ਕੋਲ DSLR ਕੈਮਰੇ ਦੀ ਮੰਗ ਰੱਖੀ। ਮਨ੍ਹਾਂ ਹੋਣ ਤੇ, ਕੈਨੇਡਾ ਵਾਲਾ ਵੱਡਾ ਵੀਰ ਆਇਆ ਕੰਮ — 55 ਹਜ਼ਾਰ ਦਾ Canon 70-D ਖਰੀਦ ਦਿੱਤਾ।

ਕੈਮਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ। ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਪੋਰਟਰੇਟ ਫੋਟੋਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਇੱਕ ਵਿਆਹ ਤੱਕ ਕਵਰ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਜਦ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਕਦਰ ਨਾ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਇਸ ਰਵਾਇਤੀ ਰਾਹ ਤੋਂ ਵੀ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਲਿਆ। ਘਰ ਦੀ ਜੋ ਜ਼ਮੀਨ ਠੇਕੇ ਤੇ ਸੀ, ਉਹ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਣ ਗਈ। ਫਿਰ ਕੈਮਰਾ 18 ਹਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ।

ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮੇਰੀਆਂ ਪਿੰਡ ਚੰਦੜ ਦੀਆਂ ਖਿੱਚੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਚੰਗੀ ਪਸੰਦ ਬਣ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸਨ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ NRI ਭਰਾਵਾਂ ਵੱਲੋਂ ਹੌਂਸਲਾ ਮਿਲਿਆ, ਪਰ ਕੋਈ ਆਮਦਨ ਨਾ ਸੀ।

ਇਸ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਸਮੇਂ ‘ਚ ‘ਪੰਜ-ਆਬ ਰਿਕਾਰਡਸ’ ਦੇ ਹਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ ਜੀ ਇੱਕ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਵਾਂਗ ਆਏ। ‘ਜੈਕਨਾਮਾ’ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦਿਆਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਦੁਨੀਆ ‘ਚ ਲੈ ਗਿਆ ਜਿਥੇ ਕੈਨਵਸ ਵੀ ਵੱਡਾ ਸੀ ਤੇ ਦਰਸ਼ਕ ਵੀ।

ਇਸ ਪੈਮਾਨੇ ‘ਤੇ ਮੈਂ 42 ਮਿਲੀਅਨ ਵਿਊਜ਼ ਵਾਲੇ ‘ਹਸਦੇ ਹੀ ਰਹਿਣੇ ਆ’ (ਹੁਸਤਿੰਦਰ), ‘Destiny Tour 2022’ (ਨਿਮਰਤ ਖਹਿਰਾ), ‘ਕਾਇਨਾਤ’, ਅਰਜਨ ਢਿੱਲੋਂ ਦੀ ਐਲਬਮ ‘ਸਰੂਰ’, ਤੇ ‘ਜਾਨ ਵਾਰੀਏ’ ਵਰਗੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਰਿਲੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਡਾਇਰੈਕਸ਼ਨ ਕੀਤੀ।

ਮੇਰੇ ਮਾਮੇ ਦੇ ਪੁੱਤ ਬਾਲ ਸਮਰ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਨਾਯਾਬ ਫੋਟੋਆਂ, ਖੇਤਾਂ ਤੇ ਪੈਂਡੂ ਮੰਜ਼ਰਾਂ ਦੀਆਂ ਡਰੋਨ ਸ਼ਾਟਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਟਰੈਂਡ ਕਰਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।

ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਰਿਆਦਿਲ ਇਨਸਾਨ ਵੀ ਵੱਸਦਾ ਹੈ — ਜਦ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਝੇਰਿਆਂਵਾਲੀ ਨੇ ਸ਼ਿਮਲੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਕੈਮਰਾ ਗੁਆ ਲਿਆ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਪੁਰਾਣਾ Canon 70D ਫਿਰ 16 ਹਜ਼ਾਰ ‘ਚ ਖਰੀਦ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੋਹਫ਼ੇ ਵਜੋਂ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਦਿੱਲੀ ਕਿਸਾਨ ਮੋਰਚੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦਿਨਾਂ ‘ਚ ਮੈਂ EOS R ਮਿਰਰਲੈੱਸ ਕੈਮਰੇ ਅਤੇ ਡਰੋਨ ਰਾਹੀਂ ਜੋ ਤਸਵੀਰਾਂ ਲਵਾਈਆਂ, ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ‘ਚ ਪਹੁੰਚੀਆਂ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ।